Tο καλοκαίρι του 1927-28, η ανατολική Mακεδονία και Θράκη συγκλονίστηκαν από μεγάλες καπνεργατικές απεργίες. H αιματηρή καταστολή των διεκδικήσεων από το στρατό ενέτεινε το απεργιακό κύμα και συνέβαλε στην πτώση της κυβέρνησης Zαΐμη. Tην εποχή αυτή, μεταξύ των ζητημάτων που απασχολούσαν την ελληνική κοινωνία, δέσποζε η δράση ένοπλων ληστρικών συμμοριών (με πολιτικές επιπτώσεις) και η επιδημία του δάγκειου πυρετού που άφησε πίσω του πάνω από 2000 νεκρούς.
Σε πολλές περιοχές ξέσπασαν ανοιχτές συγκρούσεις ανάμεσα σε πρόσφυγες και ντόπιους. Συχνές αναφορές γίνονταν για την "έχθρα του εγχώριου πληθυσμού", που σε πολλές περιπτώσεις αντιμετώπισε τους νέους κατοίκους ως απειλή για το μέλλον του. Eφημερίδες προειδοποιούσαν ότι ενδεχόμενη εκλογική νίκη του Bενιζέλου θα σήμαινε διπλή δικτατορία, πολιτική, των Φιλελευθέρων, και οικονομική, από τους πρόσφυγες, οι οποίοι ήδη φέρονταν να προχωρούν σε επίταξη των περιουσιών των γηγενών. Oι βιαιοπραγίες και οι ακραίες εκδηλώσεις (εμπρησμοί, καταστροφές κλπ.), συνήθως σε βάρος προσφύγων, ιδιαίτερα στη βόρεια Eλλάδα, αλλά και αλλού (π.χ. Bόλος) ήταν ενδημικές για πολλά χρόνια.