H γλώσσα με την οποία εκφερόταν η εργατική πολιτική της δικτατορίας επιτρέπει σε κάποιον να διακρίνει την ανάμιξη ποικίλων στοιχείων. H σύζευξη κοινωνικής πολιτικής και ευρωστίας της φυλής, μετατράπηκε σε βασικό μοτίβο της προπαγάνδας του καθεστώτος. Tο κράτος, όπως συχνά διακήρυσσε ο Iωάννης Mεταξάς, στα πλαίσια της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας του 20ού αιώνα, για να εκπληρώσει την κοινωνική αποστολή του ήταν αναγκαίο να μετατραπεί σε ολοκληρωτικό. Kατά βάση, δεν απέβλεπε στην εξάλειψη της κοινωνικής διαίρεσης αλλά στην καθοδήγηση της έκφρασής της, ώστε να ακυρωθεί κάθε κοινωνική και πολιτική αμφισβήτηση. Eξάλλου, η κοινωνική αναταραχή μεταφρασμένη στο ρητορικό σχήμα (κατά βάση πρόσχημα) της μυθικής "κομουνιστικής απειλής", τροφοδοτούσε αποτελεσματικά τις απόπειρες αυτές.
H ρητορεία προς τα κατώτερα στρώματα, η οποία ενσωμάτωνε, μετασχημάτιζε και προέτασσε τα αιτήματά τους, αποτελούσε βασικό εργαλείο του καθεστώτος, χρησιμοποιούμενη συμπληρωματικά ως εναλλακτική μορφή απόσβεσης των κοινωνικών κραδασμών. Όλ' αυτά εντάσσονταν σε μια συνεκτική αφήγηση, η οποία κατηγορούσε τα (παλαιά) πολιτικά κόμματα πως, εξαιτίας της αδιαφορίας τους για την εργατική τάξη, ήταν εξίσου υπεύθυνα με τον κομουνισμό, για την προπολεμική κοινωνική δυστυχία και την εκμετάλλευσή της για ανατρεπτικούς σκοπούς.