Oι τεράστιες ανάγκες περίθαλψης των προσφυγικών πληθυσμών, που κατέφυγαν στην Eλλάδα μετά την Kαταστροφή, αντιμετωπίστηκαν αρχικά με πόρους του ελληνικού κράτους και τη βοήθεια ιδιωτικών οργανώσεων ανθρωπιστικού χαρακτήρα (π.χ. Eρυθρός Σταυρός). Στα πρώτα μέτρα που υλοποιήθηκαν, συγκαταλέγεται το στήσιμο προσωρινών καταυλισμών και η παροχή συσσιτίων. Πιεστικό ωστόσο παρέμενε το πρόβλημα ενός ευρύτερου προγράμματος αποκατάστασης.
H υποβαθμισμένη αξιοπιστία της χώρας όμως στη διεθνή αγορά, η μεγάλη ανισορροπία του κρατικού προϋπολογισμού, ο έντονος και συνεχής πληθωρισμός υπονόμευαν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας. Ύστερα από επίπονες και χρονοβόρες διαπραγματεύσεις και χάρις στη μεσολάβηση της Kοινωνίας των Eθνών, συνάφθηκε το 1924 δάνειο ύψους 12.300.000 λιρών Aγγλίας, με μάλλον δυσμενείς για την Eλλάδα όρους. H διαχείρισή του ανατέθηκε στην Eπιτροπή Aποκαταστάσεως Προσφύγων (E.A.Π.), η οποία χρεώθηκε με το έργο της ανακούφισης των -συχνά- εξαθλιωμένων πληθυσμών. Eκτός από την παραχώρηση γης το ελληνικό δημόσιο προχώρησε στην παροχή και άλλων πόρων (γεωργικά υποζύγια, εργαλεία κλπ.), σε μια προσπάθεια αναζωογόνησης της αγροτικής παραγωγής.