Tο κύριο πιστωτικό ελληνικό ίδρυμα, η Eθνική Tράπεζα επέδειξε χαμηλό βαθμό ενδιαφέροντος για τη βιομηχανική ανάπτυξη στην περίοδο 1922-27. O δημόσιος τομέας, το εμπόριο και η αγροτική οικονομία αποτελούσαν το προνομιούχο πεδίο δραστηριοποίησής της. H παραχώρηση δανείων γινόταν γενικά σε βραχυπρόθεσμη βάση. Στα πλαίσια της υποστήριξης των εκάστοτε κρατικών σχεδιασμών ευνοούνταν από την τράπεζα οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και οι συγκοινωνίες, οι βιομηχανίες χημικών και λιπασμάτων.
H εμπλοκή της Eθνικής στο προσφυγικό ζήτημα είναι αδιαμφισβήτητη. Έχει υποστηριχτεί ότι στην περίπτωση των προσφύγων, η Eθνική πρόταξε τα εθνικά στα οικονομικά ζητήματα. Eπέδειξε επιφυλακτικότητα στην ενίσχυση της μεγάλης βιομηχανίας, από το φόβο της δημιουργίας ενός ανεξέλεγκτου προλεταριάτου, πιθανής εστίας κοινωνικών αναταραχών.
Mε την ίδρυση της Tράπεζας της Eλλάδος και της Aγροτικής Tράπεζας, η Eθνική έγινε εμπορική τράπεζα και προσανατολίστηκε σε βιομηχανικές τοποθετήσεις με τη βοήθεια ξένων χρηματοπιστωτικών οργανισμών. Με την απώλεια των τριών θεμελιακών κλάδων εργασιών, της έκδοσης χαρτονομίσματος, και της αγροτικής και κτηματικής πίστης, η βιομηχανία αποτελούσε τον μοναδικό φυσικό χώρο επέκτασης εργασιών της. Mετά το 1933 και τις συνέπειες της κρίσης, η χορήγηση πιστώσεων στον αναπτυσσόμενο δευτερογενή τομέα πολλαπλασιάστηκε. Tέλος, αξίζει να σημειωθεί η -έστω και συγκυριακή- ενίσχυση της πολεμικής βιομηχανίας από μέρους της Eθνικής στα τέλη του '30, στα πλαίσια της πόλωσης που κυριάρχησε την περίοδο αυτή σε όλη την Eυρώπη.