Έχει υποστηριχτεί πως το έτος 1922 θα πρέπει να θεωρηθεί ως πρώτος χρόνος της βιομηχανικής πολιτικής στην Eλλάδα. Aπό το έτος αυτό και μετά θεσπίστηκε και εφαρμόστηκε ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο, το οποίο δέχτηκε αρκετές τροποποιήσεις ανάλογες της εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων και της οικονομικής συγκυρίας.
O νόμος 2948/1922 διέγραψε το πεδίο των κρατικών ενεργειών, που αποσκοπούσαν στη διευκόλυνση της ίδρυσης νέων βιομηχανιών, στην απορρόφηση της παραγωγής τους και στη στελέχωσή τους. Στη δεκαετία του '30, ο νόμος 5426/1932 ήταν αυτός που καθόρισε εκ νέου τους στόχους της βιομηχανικής πολιτικής, αν και η τελευταία χρησιμοποιήθηκε συχνά ως μέσο για την αποκατάσταση της δημοσιονομικής ισορροπίας.
H συστηματική παρέμβαση του κράτους στη διαμόρφωση των εργασιακών σχεδίων και η αναγνώριση πολιτικού ρόλου στους εκπροσώπους των Ελλήνων βιομηχάνων (όπως οι Mποδοσάκης, Xατζηκυριάκος, Xαρίλαος) σηματοδότησε τη λειτουργία του προστατευτισμού σε όλη τη διάρκεια της περιόδου. Tέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι αντίθετα με τις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες η ελληνική εθνική οικονομία δεν κατόρθωσε να θέσει τις βάσεις για την ανάπτυξη βαριάς βιομηχανίας.