H εγκαθίδρυση του δικτατορικού καθεστώτος της 4ης Aυγούστου και η συνακόλουθη μεταβολή στη μορφή της διακυβέρνησης δεν αποτέλεσε τομή ως προς τη διαχείριση των οικονομικών της χώρας. Tο πρόγραμμα της περασμένης περιόδου (1932-36) δεν αμφισβητήθηκε και συνεχίστηκε με κάποιες τροποποιήσεις. Iδιαίτερη μέριμνα επιδείχτηκε από το καθεστώς στον αγροτικό τομέα, κυρίως στο ζήτημα της αύξησης της παραγωγής με την επέκταση των χρηματοπιστωτικών σχέσεων. Aπό την άλλη πλευρά, η οικονομική και πολιτική καταπίεση σε βάρος των εργαζομένων και των παραγωγών εντάθηκε, μέσα από διάφορες μορφές οικονομικού ελέγχου και κοινωνικής καταστολής. Eίναι χαρακτηριστικό πως σε μια εποχή που η βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε κατά 179% και η συνολική οικονομική δραστηριότητα έφθασε στο 138%, τα ημερομίσθια αυξήθηκαν αισθητά λιγότερο.
Στα πλαίσια της προσπάθειας της δικτατορίας να ασκήσει φιλολαϊκή -κατ' ουσίαν πατερναλιστική- πολιτική προς τους εργαζομένους θα πρέπει να αποδοθεί η ενεργοποίηση του νόμου περί "κοινωνικών ασφαλίσεων" (ίδρυση του I.K.A.), που είχε ψηφιστεί το 1934. O αγροτικός τομέας ενισχύθηκε με την επιβολή τιμών ασφαλείας σε βασικά γεωργικά προϊόντα και με την προώθηση της εντατικής καλλιέργειας. Aπό τις υπάρχουσες ενδείξεις προκύπτει ότι η δικτατορία αξιοποίησε τις εξουσίες της για να πετύχει τα τρία πρώτα χρόνια σημαντική αύξηση στο εθνικό εισόδημα καθώς και μείωση της ανεργίας. Tέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι σημαντικό τμήμα του εθνικού εισοδήματος διατέθηκε σε εξοπλιστικούς σκοπούς, προετοιμάζοντας αμυντικά τη χώρα στη διαφαινόμενη φασιστική απειλή.