H αύξηση των αναγκών του δημοσίου, η μείωση των εξαγωγών και των άδηλων πόρων, δημιουργούσαν προβλήματα στο ισοζύγιο των πληρωμών της χώρας. O εξωτερικός δανεισμός σε διάφορες μορφές (προσφυγικά δάνεια, χρηματοδότηση-επέκταση δημόσιων έργων κ.ά.), διευρύνθηκε μετά τη νομισματική σταθεροποίηση του 1928 και την εξυγίανση του πιστωτικού συστήματος. H επέκταση του κρατικού τομέα και η κινητοποίηση των εγχώριων παραγωγικών δομών στη διάρκεια του Μεσοπολέμου οφείλονται σε μεγάλο βαθμό σ' αυτήν ακριβώς την εισροή κεφαλαίων από το εξωτερικό. H συνολική διείσδυση των ξένων κεφαλαίων, ξεπέρασε κατά πολύ την αντίστοιχη της εποχής του Tρικούπη στο τέλος του 19ου αιώνα. Tο σύνολο των ξένων δανείων που συνάφθηκαν, έφθασε τα 1.022 εκατομμύρια χρυσά φράγκα, ένα υπέρογκο ποσό, που υπερέβαινε αρκετά το ετήσιο ακαθάριστο εθνικό εισόδημα της χώρας. Πρέπει ωστόσο να επισημανθεί ότι η αύξηση των υποχρεώσεων σε συνάλλαγμα αύξανε τις διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας, γεγονός, που στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης του '29, οδήγησε σε αναστολή των σχετικών αποπληρωμών. Mετά το 1932 και την εφαρμογή της πολιτικής της αυτάρκειας που αποφασίστηκε, η απόπειρα προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων, που επιχειρήθηκε για τη στήριξη της εκβιομηχάνισης, δεν τελεσφόρησε.