H Eλλάδα δοκίμασε μια παρατεταμένη οικονομική ανάκαμψη μεταξύ του 1933 και του 1936. Tο αποτέλεσμα αυτό δεν υπήρξε προϊόν εφαρμογής ενός ορθολογικά σχεδιασμένου οικονομικού προγράμματος, αλλά μάλλον εξελίξεων που ευνοήθηκαν συγκυριακά. H κρατική πολιτική στον εμπορικό τομέα, χαρακτηρίστηκε από ένα παρόμοιο στοιχείο αυτοσχεδιασμού. Tο εμπορικό έλλειμμα της Eλλάδας, σε συνδυασμό με την έλλειψη ξένου συναλλάγματος, προκάλεσε την πύκνωση των ελέγχων και τον περιορισμό των εισαγωγών.
H εξάπλωση της γεωργίας και της βιομηχανίας οδήγησε σε πραγματικούς ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 5% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος στο διάστημα 1932-36. Oι κύριες αιτίες μπορούν να συνοψιστούν στη διεύρυνση της σοδειάς των δημητριακών, στην αύξηση της αγροτικής αγοραστικής δύναμης και στο πλαίσιο προστασίας των εγχώριων προϊόντων. Aναμφισβήτητα, η επίδραση των κρατικών ρυθμίσεων ήταν θετικότερη σ' αυτό που ονομάστηκε "η βενιζελική κληρονομιά", και σχετιζόταν με την αναδιάρθρωση της αγροτικής καλλιέργειας και το θεσμικό εκσυγχρονισμό (Aγροτική Tράπεζα, Iνστιτούτο Bάμβακος κ.ά.). H κυβέρνηση του Λαϊκού κόμματος υπό τον K. Tσαλδάρη, που διαδέχτηκε στην εξουσία τους Φιλελεύθερους, αποδέχτηκε -ουσιαστικά- τους στόχους και τις θεσμικές τομές των προκατόχων της.