H αντικατάσταση της καλλιέργειας του καπνού από τη σταφίδα, στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, κορυφώθηκε μετά το '22. H αγροτική οικονομία στηρίχτηκε κατά βάση στον καπνό, οι εξαγωγές του οποίου έφτασαν να καλύπτουν το 70% του συνόλου της παραγωγής, αποτελώντας την κύρια πηγή συναλλάγματος και απασχολώντας 150.000 οικογένειες. Oι κρίσεις στις διεθνείς αγορές οδήγησαν το δίκτυο αξιοποίησης του καπνού σε κατάρρευση, αφού στο διάστημα 1929-33 οι εξαγωγές καπνού έπεσαν κατά το 1/3 σε ποσότητα και κατά 81% σε αξία. H ύφεση χτύπησε και τα υπόλοιπα παραδοσιακά αγροτικά προϊόντα που διέθετε η χώρα, το λάδι και τη σταφίδα.
Στα πλαίσια εφαρμογής της αυτάρκειας, που υιοθετήθηκε για την αντιμετώπιση της κρίσης, καθώς και της διεύρυνσης της εσωτερικής αγοράς, αναπτύχθηκε η παραγωγή άλλων προϊόντων προοριζόμενων για εγχώρια κατανάλωση. H παραγωγή π.χ. δημητριακών υπερδιπλασιάστηκε μεταξύ του 1928 και του 1938, ενώ στο ίδιο διάστημα πολλαπλασιάστηκαν οι καλλιέργειες σε βαμβάκι, λαχανικά και άλλα είδη. Ως συνέπεια της εντατικότερης ενσωμάτωσης της γεωργίας στις εσωτερικές κοινωνικές ανάγκες κατανάλωσης, η συνολική παραγωγή στη δεκαετία του '30 αυξήθηκε αλματωδώς. Παράλληλα, η πτώση των τιμών κάποιων προϊόντων εξαιτίας της κρίσης κατέστησε επιτακτικό το αίτημα της κρατικής επίβλεψης και πρόνοιας. Eγκαινιάστηκε έτσι μια νέα πολιτική παρέμβασης του κράτους, που εντάθηκε και αποκρυσταλλώθηκε με νέες μορφές στη διάρκεια του δικτατορικού καθεστώτος.