Στο περιθώριο των εξελίξεων και των συνεπειών της Δίκης των Έξι, αλλά άρρηκτα δεμένη μ' αυτές, τοποθετείται η διάλυση της Επαναστατικής Επιτροπής, του στρατιωτικού κινήματος που συγκροτήθηκε μετά την Kαταστροφή. Βέβαια, το στρατιωτικό κίνημα συνέχισε να δρα παρασκηνιακά, γιατί όπως εύστοχα επισημαίνει ο Άλκης Ρήγος "έδωσε, βέβαια, εκείνη την κρίσιμη ώρα διέξοδο στην οργή του κόσμου, αλλά νομιμοποίησε ταυτόχρονα και την ανάγκη της δικτατορικής διαχείρισης και επέμβασης του στρατού... στην πολιτική ζωή". Ο σχηματισμός, ωστόσο, πολιτικής κυβέρνησης έγινε με σύνθεση κάθε άλλο παρά σταθερή.

Παράλληλα με τις συντελούμενες πολιτικές διεργασίες, μέσα στο 1923 έλαβαν χώρα σημαντικές διοικητικές αλλαγές, όπως η εισαγωγή του νέου ημερολογίου και η ίδρυση του νομού ως δεύτερου βαθμού μονάδας αυτοδιοίκησης. Tο κύριο ζήτημα των ημερών, ήδη από το τέλος του 1922, ήταν το θέμα των εκλογών, το οποίο είχε αναγορευτεί σε κύριο αντικείμενο διαμάχης, που σοβούσε μέσα στους κόλπους του στρατού αλλά και του πολιτικού κόσμου. Οι εσωτερικές αντινομίες που χαρακτήριζαν το ετερόκλητο στρατιωτικό κίνημα, εκφράστηκαν μέσα από μια σειρά δολοπλοκιών που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της ρευστής αυτής περιόδου 1922-24. Aν κάτι παρέμενε σταθερό για τα πρόσωπα και τις ομάδες που πρωταγωνιστούσαν, ήταν το διακύβευμα: η εξουσία και η διαχείρισή της. Eκκρεμούσε ωστόσο κάτι ακόμα: ο τρόπος, η μεθόδευση απόκτησής της.