Η ανακολουθία ανάμεσα στο μάλλον συντηρητικό και εθνικιστικό χαρακτήρα της πολιτικής παράδοσης των ευρωπαϊκών χωρών (ιδιαίτερα της δεκαετίας του '30) και στα διαρκώς διογκούμενα κοινωνικά προβλήματα είναι αξιοσημείωτη. Ως προς αυτά τα τελευταία, η αύξηση της επιρροής των κατασταλτικών μηχανισμών (κυρίως των δυνάμεων ασφαλείας) αλλά και η ποιοτική βελτίωσή τους, καθιστούν προφανές πως το ζητούμενο ήταν περισσότερο ο έλεγχος, παρά η επίλυσή τους.
H αστυνομία είχε μετατραπεί σε απαραίτητο όργανο των κυβερνήσεων, αποκτώντας καθοριστικό ρόλο σε ζητήματα όπως αυτό της "ρύθμισης" των εκλογών. H κάθε μορφής καταπίεση και δίωξη των πολιτικών και θρησκευτικών μειονοτήτων καθώς και του αντιπολιτευόμενου Τύπου αποτελούσαν συμπληρωματικά της καθήκοντα. O νεποτισμός (ευνοιοκρατία), το σύστημα των πελατειακών σχέσεων και η βαθιά ριζωμένη δυσπιστία προς τη διοίκηση -και τη δικαιοσύνη- συνέβαλαν εξίσου στη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος.