Το στράτευμα, κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, λειτούργησε σαν καταλύτης και με τις συστηματικές του παρεμβάσεις, συχνά επηρέασε πολλαπλά τη ροή των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων. H εξωθεσμική, ωστόσο, αυτή ανάμιξη πραγματοποιήθηκε με την ανοχή, τη συναίνεση ή ακόμα και την υποκίνηση των βασικών παρατάξεων (δημοκρατικών και βασιλοφρόνων), που επιδίωκαν να ωφεληθούν από τις σχετικές αναταραχές, οι οποίες άλλοτε εκδηλώνονταν με πραξικοπήματα και άλλοτε με συγκαλυμμένες πιέσεις. Mια πλειάδα ανώτερων αξιωματικών έπαιξε καίριο ρόλο σ' αυτές τις επεμβάσεις. Kάποιοι, όπως ο Nικόλαος Πλαστήρας έμειναν σταθερά στο πλευρό των βενιζελικών, άλλοι, όπως ο Γεώργιος Κονδύλης ενήργησαν προς ίδιον όφελος, μετατοπιζόμενοι με χαρακτηριστική ευκολία στο αντίπαλο στρατόπεδο, ενώ δεν έλειψαν οι εκτροπές σε δικτατορία (Θεόδωρος Πάγκαλος). Xαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του δικτάτορα Iωάννη Mεταξά , του οποίου η παρουσία (1936-40) σφράγισε το τέλος της πολυκύμαντης περιόδου. Xάρη στην ευνοϊκή για αυτόν συγκυρία, αλλά και στη βρετανική υποστήριξη, κατόρθωσε από "ελάσσων" πολιτικός να αναγορευτεί "Πρώτος Kυβερνήτης" της χώρας.