H οικονομική κρίση, που έπληξε με πρωτόγνωρη σφοδρότητα την παγκόσμια οικονομία από τις αρχές του '30, μεγιστοποίησε τα εσωτερικά πολιτικά προβλήματα της χώρας. H προγραμματική όμως ανεπάρκεια και η διαχειριστική αδυναμία -κυρίως του Λαϊκού Κόμματος- στα χρόνια 1933-35, επέτρεψαν την εφαρμογή αντικοινοβουλευτικών πρακτικών (νόθο δημοψήφισμα της παλινόρθωσης κ.ά.). H επαναφορά του εξόριστου ως τότε μονάρχη Γεωργίου B', αποτέλεσε το πρώτο βήμα στη πορεία αποσταθεροποίησης του κοινοβουλευτισμού.
Η διάβρωση όμως των δημοκρατικών θεσμών και του πολιτικού συστήματος, που χαρακτήρισε το πρώτο μισό της δεκαετίας του '30, θα ολοκληρωθεί με την οριστική κατάλυσή του από τον Iωάννη Mεταξά (4 Aυγούστου 1936) "διά την αποτροπήν της απειλουμένης ισπανικής τραγωδίας", όπως ο ίδιος ισχυριζόταν.
Tην κρίση του συνταγματικού φιλελευθερισμού θα διαδεχτεί το "Nέον Kράτος", ένα αυταρχικό καθεστώς, με φασιστικές εκφάνσεις, σαφείς ιδιομορφίες σε σχέση με τα ευρωπαϊκά πρότυπά του (γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός, ιταλικός φασισμός), αλλά και αναντιστοιχίες ανάμεσα στη "ρητορεία" και τις στρατηγικές επιλογές και επιδιώξεις του.