Η κήρυξη εκλογών για τις 2 Δεκεμβρίου 1923, με εκλογικό σύστημα που ευνοούσε τη μεταβίβαση εξουσίας σε κοινοβούλιο ελεγχόμενο από φιλελεύθερους, και φιλικό προς την επαναστατική επιτροπή, πυροδότησε ένα νέο κίνημα των στρατιωτικών, τον Οκτώβριο του ίδιου έτους. Βασικοί συντελεστές του (αντιβενιζελικοί κυρίως), όσοι αισθάνονταν ότι περιθωριοποιούνταν από τις διαγραφόμενες εκλογικές εξελίξεις. Οι αρχηγοί του, οι στρατηγοί Λεοναρδόπουλος και Γαργαλίδης, απέτυχαν στην επίτευξη των στόχων τους και η στάση κατεστάλη άμεσα.

Όμως, το -μάλλον σπασμωδικό- κίνημα του Οκτωβρίου του 1923 απέκτησε σημασία διότι ισχυροποίησε αντίπαλες δυνάμεις (κυρίως την οργάνωση του Στρατιωτικού Συνδέσμου), οι οποίες με τη σειρά τους συμμετείχαν δυναμικά στη διαδικασία επίλυσης του πολιτειακού ζητήματος. Οι Δημοκρατικοί (μία ομάδα στρατιωτικών σε συνεργασία με πολιτικούς, όπως ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου) έχοντας εδραιώσει τη θέση τους έναντι των μετριοπαθών Φιλελευθέρων (ανάμεσά τους και ο Ελευθέριος Βενιζέλος), κατηγόρησαν το βασιλιά Γεώργιο για συνενοχή στη στάση και απαίτησαν την αποχώρησή του από τη χώρα.