Στο κοινοβουλευτικό πεδίο, εκτός των βασικών παρατάξεων των Φιλελευθέρων και των Λαϊκών. δραστηριοποιήθηκε και πλήθος άλλων ομάδων και κομμάτων. Η διάσπαση των βενιζελογενών οδήγησε στο σχηματισμό της Δημοκρατικής Ένωσης υπό τον Aλέξανδρο Παπαναστασίου, που κατέλαβε την αριστερή πτέρυγα, των Προοδευτικών Φιλελευθέρων του Γεωργίου Καφαντάρη, και των Συντηρητικών Δημοκρατικών με τον Aνδρέα Mιχαλακόπουλο. Στο Λαϊκό Κόμμα αρχηγός αναδείχθηκε ο Παναγής Tσαλδάρης. Κοντά σ' αυτό κινούνταν άλλα αντιβενιζελικά σχήματα, όπως οι Eλευθερόφρονες του Iωάννη Mεταξά και το Eθνικοριζοσπαστικό Κόμμα του Γεωργίου Κονδύλη. Ένα πλήθος άλλων -πρόσκαιρων συνήθως μορφωμάτων- πλαισίωναν τους παραπάνω συνασπισμούς.

Καθώς τα κομματικά προγράμματα δε συνέβαλλαν στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, οι "εξαιρετικές" ικανότητες του ηγέτη συγκαταλέγονταν στα βασικά κριτήρια επιλογής που διέθετε το εκλογικό σώμα. Στο χώρο των ιδεολογικών μετασχηματισμών που προέκυψαν, ως αποτέλεσμα των κοινωνικών ζυμώσεων, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο έντονος αντιμοναρχισμός μιας σημαντικής πτέρυγας του βενιζελισμού (κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '20) και το κομουνιστικό κόμμα με την ολοκληρωτική του αντίθεση προς το "αστικό" κοινοβουλευτικό σύστημα.