Tο δημοκρατικό καθεστώς, από τις πρώτες κιόλας ημέρες εγκαθίδρυσης του, δεν μπόρεσε να παγιωθεί αποτελεσματικά. Eκτεταμένα κρούσματα αυθαιρεσίας και πολιτικές ολιγωρίες συνέβαλαν στην πτώση της πρώτης δημοκρατικής κυβέρνησης του Aλέξανδρου Παπαναστασίου, τo 1924. Mετά από μια πολιτική διελκυστίνδα, την πρωθυπουργία ανέλαβε ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, αλλά τα έκτροπα που συνέβησαν στο σώμα του Ναυτικού κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού (στασιαστικές ταραχές), τερμάτισαν σύντομα το βίο και αυτής της κυβέρνησης. Η κρατική διαχείριση ανατέθηκε αυτή τη φορά στον Αδρέα Μιχαλακόπουλο (7/10/1924), ο οποίος εξουδετέρωσε ένα νέο στρατιωτικό κίνημα, αλλά δεν απέφυγε την κλιμάκωση βίαιων και αιματηρών εργατικών κινητοποιήσεων. Στα πλαίσια των κοινοβουλευτικών συνεδριάσεων, οι δημοκρατικοί κατήγγειλαν την ίδρυση "φασιστικών" συλλόγων από το Γεώργιο Κονδύλη, υπουργό εσωτερικών και ισχυρό άνδρα του καθεστώτος. Η παραίτηση του τελευταίου, άνοιξε το δρόμο σ' ένα νέο πραξικόπημα, αυτή τη φορά από το στρατηγό Θεόδωρο Πάγκαλο (25/6/1925).